Η ψήφος «κατά συνείδηση»

Η συζήτηση γιαυτό το θέμα είναι μονίμως στην επικαιρότητα, αφού οι βουλευτές καθημερινά σχεδόν ψηφίζουν νομοσχέδια για την οργάνωση της ελληνικής κοινωνίας σε όλα τα επίπεδα.

Είναι περίεργη η έκκληση στο να ψηφίζουν «κατά συνείδηση» λες και μπορούν να ψηφίσουν αντίθετα με την συνείδηση τους, λες και (ή ακολουθούν την απόφαση του κόμματος που ανήκουν ή όχι), δεν είναι ψήφος «κατά συνείδηση».

Ακόμη και στην περίπτωση που κάποιος διαφωνεί με την απόφαση του κόμματος του και την αντίστοιχη «οδηγία» να ψηφίσει όπως του υποδεικνύει να κάνει, τελικά και σε αυτή την περίπτωση,  ψηφίζει «κατά συνείδηση» .

Η άποψη πως έκανε κάτι που «δεν ήθελε» είναι λανθασμένη γιατί γενικώς ο άνθρωπος πάντα κάνει αυτό που θέλει. Μπορεί ο ίδιος να λέει πως «δεν θέλει» αλλά είναι «υποχρεωμένος», όμως τελικά επιλέγει «να θέλει» αυτό για το οποίο είναι «υποχρεωμένος». Πάντως η επιλογή που κάνει, πάντα είναι δική του και γιαυτό φέρει και ολόκληρη την ευθύνη της.

Όμως, είναι γεγονός πως όταν κάποιος ζητάει ψήφο «κατά συνείδηση» από τους άλλους, εννοεί πως θέλει να ψηφίσουν εκείνο που προτείνει. Αν ψηφίσει κάτι διαφορετικό, θα τον κατηγορήσει ότι δεν ψήφισε «κατά συνείδηση».

Είναι φανερό πως η ιδέα της «ψήφου κατά συνείδηση» είναι ένα ψευδοπρόβλημα και μόνο ένα χειριστικό μέσο στα χέρια εκείνου που θέλει να χειραγωγήσει τους άλλους.