Όταν το ενδιαφέρον μας είναι να προσφέρουμε στους άλλους ανθρώπους, όλα τα άλλα είναι λεπτομέρειες που ξεπερνιώνται !!!

Περί «αριστείας» και «αορίστως άριστων»

Η γέννηση

Με την σύσταση της ανθρώπινης κοινωνίας, δημιουργήθηκε αυτόματα και το πρόβλημα της «διαφορετικότητας» των μελών της με βάση ποικίλα χαρακτηριστικά.  Ειδικότερα δημιουργήθηκε το πρόβλημα της ανισομερούς ανάπτυξης των ανθρώπων, σε γνώσεις, ικανότητες και συμπεριφορές, που αυτόματα τους κατέτασσε σε ομάδες  χαρακτηριζόμενες με γενικούς όρους όπως : «πολύ», «λίγο», «καθόλου» κλπ.

Μαζί με το γεγονός της ανισομερούς ανάπτυξης των ανθρώπων, δημιουργήθηκε και η ανάγκη της αντιμετώπισης αυτών των ομάδων, της αξιοποίησης τους για την λειτουργία κοινωνία και εν τέλει προέκυψε το ερώτημα «τι κάνουμε με τις ομάδες ανθρώπων που έχουν θετικά χαρακτηριστικά και τι με εκείνες που ανέπτυξαν αρνητικά χαρακτηριστικά;»

Η επόμενη εξέλιξη ήταν οι άνθρωποι να υιοθετήσουν μια στάση αντιμετώπισης και να δώσουν απάντηση σε αυτό το βασανιστικό ερώτημα. Γιαυτό επιστρατεύτηκαν «φυτικά επιχειρήματα» (το σάπιο μήλο, σαπίζει επίσης όσα είναι γύρω του, οπότε το απομακρύνουμε),  «αθλητικά επιχειρήματα» (το «άλογο» που τρέχει, το ταΐζουμε και το ποτίζουμε καλύτερα για να τρέξει περισσότερο) ή μηχανικά επιχειρήματα (αυτός έχει ταλέντο και πρέπει αντί να τον «φρενάρουμε» να του δώσουμε την δυνατότητα  να «γκαζώσει»).

Με την εξέλιξη αυτή, συνέβη και άλλη μια «ομαδοποίηση» μέσα στην κοινωνία, όπου η μία ομάδα υποστηρίζει την καλλιέργεια, επιλογή και ενίσχυση των «αρίστων» με περισσότερες ευκαιρίες, μέσα και εκπαίδευση και η άλλη ομάδα  που πιστεύει πως η κοινωνία πρέπει να είναι ενιαία και αδιαίρετη, χωρίς διαχωρισμούς και γκετοποιήσεις, με ισότιμη αντιμετώπιση όλων των μελών της ανεξάρτητα από τις διαφορές τους.

Το βασικό επιχείρημα της πρώτης ομάδας είναι πως δεν μπορούμε να στερήσουμε την «ορμή» που διαθέτει κάποιος, να «μειώσουμε» την τάση του και γενικά να τον εμποδίσουμε να αναπτυχθεί με τρόπο και ταχύτητα που του αξίζει και που επιθυμεί ο ίδιος. Το βασικό δε επιχείρημα της δεύτερης ομάδας είναι, πως με την αποδοχή του επιχειρήματος της πρώτης ομάδας, η κοινωνία οδηγείται στο να παράγει «άριστους» και μαζί «καθυστερημένους», δημιουργώντας μια ανισότιμη συνθήκη ανάμεσα σε ισότιμους ανθρώπους.

Και έπειτα ήρθε το χάος. Ο διαχωρισμός αυτός οδήγησε σε τεκμηρίωση ιδεολογιών, πολιτικών, φυλετικών αντιλήψεων, κυβερνητικών πρακτικών και γενικά σε μια κατάργηση της βασικής κοινωνικής αρχής της «ισοτιμία» ανάμεσα στα μέλη της κοινωνίας, αφού οι «άριστοι» επιφύλαξαν για τον εαυτό τους «υψηλότερες κοινωνικές θέσεις», «προνόμια και εξουσίες» που δεν άργησαν να επιβληθούν επί των «καθυστερημένων».

Η εξέλιξη

Δεδομένων λοιπών των «διαφορετικοτήτων» μέσα στην κοινωνία, το ειλικρινές ερώτημα που δημιουργείται είναι «τι να κάνει με τους διαφορετικούς» (στην περίπτωση μας με τους άριστους), που οδηγεί βεβαίως σε δύο βασικές επιλογές :

·          Η μία είναι να τους ξεχωρίσει, να τους «γκετοποιήσει» (με την θετική έννοια!), να τους υποστηρίξει, μακριά από ρυθμούς ανάπτυξης «μετριότητας και καθυστέρησης» και να τους εξασφαλίσει όλα τα προνόμια που τους αξίζουν και

·          Η άλλη είναι να τους εντάξει ισότιμα μέσα στην κοινωνία με ό,τι και αν σημαίνει αυτό, με όποια θετική ή αρνητική συνέπεια έχει αυτό.

Κατά την γνώμη μας, η καλύτερη επιλογή είναι εκείνη που επιτυγχάνει το καλύτερο αποτέλεσμα στην ανάπτυξη και εξέλιξη της κοινωνίας, στην βάση της «χρησιμότητας» που διαθέτει και που αποτελεί τον βασικότερο παράγοντα της «αξίας» του.

Από τον Σωκράτη έως τον Μάρξ και τον Άντλερ, η «χρησιμότητα» είναι το χαρακτηριστικό εκείνο που προσδίδει «αξία» σε όλα τα πράγματα, ιδέες, λειτουργίες, στόχους, συμπεριφορές κλπ. Η «χρησιμότητα για ποιόν» είναι ένα ψευδοπρόβλημα, που λύνεται αμέσως αν εφαρμόσουμε την βασική και αδιαμφισβήτητη αρχή του ότι «η ανώτερη μορφή χρησιμότητας είναι εκείνη που αφορά όλους τους ανθρώπους της κοινωνίας». Δηλαδή, αν κάτι δεν είναι «χρήσιμο» για όλους αλλά μόνο για μερικούς ανθρώπους, τότε μάλλον δεν είναι και … «πολύ χρήσιμο» και γιαυτό πρέπει να απορριφθεί.

Το θέμα λοιπόν δεν είναι αν κάποιος είναι «άριστος» ή όχι, αλλά ως προς τον ίδιο «τι κάνει με αυτή την ιδιότητα που έχει» , πώς την χρησιμοποιεί και πως την καθιστά χρήσιμη για όλα τα μέλη της κοινωνίας και ως προς την κοινωνία είναι «τι κάνει εκείνη για να αξιοποιήσει την ιδιότητα του με τον καλύτερο τρόπο» ώστε ομοίως να την καταστήσει χρήσιμη για όλα τα μέλη της κοινωνίας. 

Η απομάκρυνση των «αρίστων» από την κοινωνία και ο αποκλεισμός τους από την ανάγκη να γίνουν χρήσιμοι σε αυτήν, δεν είναι μια επιλογή που μειώνει μόνο τους «καθυστερημένους» αλλά είναι επίσης μια επιλογή που μειώνει τους «αρίστους» ως ανθρώπους, μέλη της ίδιας κοινωνίας.  Γιαυτο και το σωστό είναι ακόμη και οι ίδιοι, να απορρίπτουν μια τέτοια επιλογή.

Συνεπώς, η καλύτερη λύση για την κοινωνία είναι η αρμονική σύνδεση των «αρίστων» με όλους τους άλλους, η διαπαιδαγώγηση τους στην υποστήριξη, ενθάρρυνση και βοήθεια προς τους συνανθρώπους τους, η καλλιέργεια της έννοιας της «χρήσιμης διαφορετικότητας» σε σχέση με εκείνη της «εξουσιαστικής» και η ανάπτυξη της «ατομικής συνείδησης», μέσα από την έννοια του «ανήκειν»  στην «ομαδική συνείδηση».

Αυτό σημαίνει πως μια τάξη μαθητών που περιλαμβάνει «άριστους» και «καθυστερημένους»  σε ισότιμη βάση, διαθέτει μια δυναμική αλληλεπίδρασης και αλληλοϋποστήριξης μεταξύ τους, σημαντικά ισχυρότερης σε ποσότητα και εξαιρετικότερης σε ποιότητα και γιαυτό «χρησιμότερης» και «αξιότερης» για την κοινωνία.

Ενώ, δύο τάξεις, η μία «αρίστων» και η άλλη «καθυστερημένων» αποτελεί μια σχηματική διάταξη με ανύπαρκτη αλληλεπίδραση και αλληλοϋποστήριξη, χαμηλή ποσότητα και ποιότητα αποτελεσμάτων και βεβαίως εξαιρετικά μειωμένης «χρησιμότητας» και «αξίας» για την κοινωνία.

Ο στόχος της κοινωνίας και του εκπαιδευτικού συστήματος είναι να δημιουργεί «τάξεις ανθρώπων» και όχι τάξεις «αρίστων» και «καθυστερημένων».

Σημείωση : Η επιλογή της «κλήρωσης» πάντα ήταν το καταφύγιο της αδυναμίας του ανθρώπου να αναλάβει την ευθύνη της επιλογής του και να υποστεί τις συνέπειες της. Η καταφυγή στην «κλήρωση», τον απαλλάσσει από την ευθύνη της επιλογής και την κατάκριση των άλλων, αφού η θεά Τύχη πλέον είναι «υπεύθυνη» για το αποτέλεσμα.

Η έννοια της «ελευθερίας του λόγου»

«Ελευθερία» νοείται μόνο μέσα σε πλαίσια, αλλιώς είναι «ασυδοσία»!

Η δυτικές κοινωνίες υπερηφανεύονται να πιστεύουν πως αποτελούν τον παράδεισο της δημοκρατίας και της ελευθερίας του λόγου ακόμη και μέσω της σάτιρας, της τέχνης κλπ.

Αποδεικνύεται όμως το γεγονός πως η ελευθερία είναι μια σχετική έννοια και όχι απόλυτη, ισχύουσας σε όλο τον πλανήτη. Η σχετικότητας της αφορά στο πλαίσιο μέσα στο οποίο μπορεί να κινηθεί, πλαίσιο που περιλαμβάνει μόνον εκείνες της κοινωνίες που έχουν συμφωνήσει στο «τι είναι» δημοκρατία και ελευθερία. Μέσα στο πλαίσιο αυτό, κάθε μέλος της κοινωνίας μπορεί να ασκήσει την σάτιρα, τέχνη, κριτική ακόμη και το «πείραγμα», την «κοροϊδία» με ασφάλεια πως θα γίνει αποδεκτό.

Όταν όμως ξεφύγει από το δικό του, συμφωνημένο εσωτερικό κοινωνικό πλαίσιο και ακουμπήσει άλλες κοινωνίες, τότε μπορεί να υπάρξει πρόβλημα. Η δυτική κοινωνία, ο δυτικός πολιτισμός μπορεί να ανέχεται την σάτιρα του Θεού της, όμως αυτό δεν σημαίνει πως της δίνει το δικαίωμα να σατιρίζει τον Θεό μιας άλλης κοινωνίας, όταν μάλιστα αυτή χαρακτηρίζεται από υψηλό φανατισμό και πίστη. Το δικαίωμα μέσα στο πλαίσιο, δεν είναι δικαίωμα και εκτός πλαισίου.

Το περιοδικό Charlie Hebdo παραβίασε το πλαίσιο της σάτιρας μέσα στο οποίο ήταν αποδεκτή. Πρόσβαλε και μείωσε τον Θεό μιας άλλης κοινωνίας που έχει δικαίωμα να πιστεύει σε αυτόν και να νοιώθει πως πρέπει να τον υποστηρίξει όταν θίγεται, γιατί στο πρόσωπο του Θεού, θίγεται πάντα εκείνος που τον πιστεύει. Αυτό βεβαίως δεν της δίνει το δικαίωμα να σκοτώνει και μάλιστα με αυτόν τον τρόπο (βλέπε προηγούμενο σημείωμα με τίτλο : Je suis Homme). Αυτό αντίστοιχα, μπορεί να θεωρείται δικαίωμα για την ίδια, το δικό της πλαίσιο, που όμως δεν μπορεί να ισχύσει το ίδιο και για άλλες κοινωνίες.  Το δικαίωμα μέσα στο πλαίσιο, δεν είναι δικαίωμα και εκτός πλαισίου.

Τέλος, η επίκληση του «δικαιώματος του λόγου» , της «ελευθερίας της έκφρασης», της «δημοκρατίας» και όλα τα άλλα που προβάλλονται ως «θιγόμενες» αξίες των δυτικών κοινωνιών είναι σαφές πως επειδή δεν έχουν κανένα νόημα για άλλες κοινωνίες, πέφτουν στο κενό και δεν είναι παρά επιβεβαίωση γνωστών αξιών, μεταξύ μας.   

Je suis Homme

Γιατί το σύνθημα «Je sui Charlie” είναι λάθος!

Η ανθρώπινη ζωή είναι το υπέρτατο αγαθό. Ανεξάρτητα από την εχθρική συμπεριφορά του άλλου εναντίον μας, εμείς έχουμε την ευθύνη της δικής μας συμπεριφοράς. Πότε η λανθασμένη συμπεριφορά του άλλου, δεν μπορεί να γίνει αιτία ή πρόφαση για μια δική μας λανθασμένη συμπεριφορά απέναντι του. Η δολοφονία καταδικάζεται και αποτελεί την χείριστη ανθρώπινη συμπεριφορά που μπορεί να έχει κάποιος εναντίον κάποιου άλλου.

Οι παραπάνω διαβεβαιώσεις έγιναν για να αποκτήσουμε ένα σημείο αναφοράς της θέσης μας για την άγρια, βάναυση και βάρβαρη δολοφονία των ανθρώπων του γαλλικού περιοδικού στις 7 Ιανουαρίου.

Μετά από αυτές τις διαβεβαιώσεις αυτές δεν είναι καθόλου δύσκολο, ούτε να ερμηνεύσουμε το γεγονός, ούτε και να το κρίνουμε με ασφάλεια ώστε να καταλήξουμε σε σωστό συμπέρασμα.

Πάνω από 1000 χρόνια ο λεγόμενος «δυτικός πολιτισμός» προσπαθεί να «εκπολιτίσει» βάρβαρους λαούς της Αφρικής, της Ασίας και της Αμερικής, χωρίς κανείς να τους ρωτήσει αν θέλουν ή όχι. Η επιβολή του «πολιτισμού» με μανδύα θρησκευτικότητας, πολιτιστικών αξιών, εκσυγχρονισμού της κοινωνίας, ανθρωπίνων δικαιωμάτων, απελευθέρωσης της γυναίκας κλπ. χωρίς την σύμφωνη γνώμη του λαού είναι μια φασιστική ενέργεια που βασίζεται στην απαράδεκτη αρχή του ότι «εγώ ξέρω καλύτερα το δικό σου καλό» !

Σήμερα όλοι ξέρουμε πως η «αγαθή πρόθεση του εκπολιτισμού» των βάρβαρων λαών, δεν είναι παρά ένα κάλυμμα εξασφάλισης οικονομικών συμφερόντων, στην αρχή μέσω της απόκτησης σκλάβων, μετά μέσω της κλοπής του φυσικού πλούτου της χώρας, μετά μέσω των θρησκευτικών και πολιτικών πολέμων και σήμερα μέσω της οικονομίας της, εκ μέρους του «πολιτισμένου».

Καθημερινά όμως αποδεικνύεται πως «οι μαύροι ξυπνήσανε» όπως έλεγαν μετά την δουλοκρατία.  Η εξέλιξη των επικοινωνιών και η ανάπτυξη της τεχνολογίας, εκτός από την βελτίωση της πληροφόρησης στις «πολιτισμένες δυτικές κοινωνίες» εξασφαλίζει και την ίδια βελτίωση στις «βάρβαρες κοινωνίες», ξυπνώντας στα «βάρβαρα» μέλη τους, τα αισθήματα της αδικίας και εκδίκησης.

Πάνω από 1000 χρόνια ο λεγόμενος «δυτικός πολιτισμός» έσπερνε μίσος, αδικία και εκδίκηση, μέσω των κατακτήσεων, της άγριας εκμετάλλευσης και της καταπίεσης των λαών που βάφτιζε «βάρβαρους» για να νομιμοποιήσει τις επεμβάσεις τους, που έχουν στοιχίσει εκατομμύρια ανθρώπινες ζωές και από τις δύο μεριές. Τώρα, απολαμβάνει τα επίχειρα της επεκτατικής και εκμεταλλευτικής πολιτικής του.

Η «τρομοκρατία» είναι το μπούμερανγκ στο κεφάλι του «δυτικού πολιτισμού» που επέστρεψε από εκεί που το είχε πετάξει.

Και επειδή η βεντέτα είναι το χειρότερο είδος αντιμετώπισης μιας κρίσης, γιατί οδηγεί στην ολική εξαφάνιση των μελών και των δύο πλευρών, το σύνθημα “Je suis Charlie”  δεν είναι σωστό γιατί δεν μπορεί να δώσει ολοκληρωτική λύση στην βεντέτα.

Το “Je suis Homme” είναι εκείνο που ικανοποιεί πλήρως τις αρχικές επιβεβαιώσεις, που θυμίζει πως η αφαίρεση ζωής είναι η πιο αντικοινωνική ενέργεια και πως ήρθε η ώρα να σταματήσει η συνεχιζόμενη πολιτική «εκπολιτισμού» των «βάρβαρων» λαών.