Η έννοια της «ελευθερίας του λόγου»

«Ελευθερία» νοείται μόνο μέσα σε πλαίσια, αλλιώς είναι «ασυδοσία»!

Η δυτικές κοινωνίες υπερηφανεύονται να πιστεύουν πως αποτελούν τον παράδεισο της δημοκρατίας και της ελευθερίας του λόγου ακόμη και μέσω της σάτιρας, της τέχνης κλπ.

Αποδεικνύεται όμως το γεγονός πως η ελευθερία είναι μια σχετική έννοια και όχι απόλυτη, ισχύουσας σε όλο τον πλανήτη. Η σχετικότητας της αφορά στο πλαίσιο μέσα στο οποίο μπορεί να κινηθεί, πλαίσιο που περιλαμβάνει μόνον εκείνες της κοινωνίες που έχουν συμφωνήσει στο «τι είναι» δημοκρατία και ελευθερία. Μέσα στο πλαίσιο αυτό, κάθε μέλος της κοινωνίας μπορεί να ασκήσει την σάτιρα, τέχνη, κριτική ακόμη και το «πείραγμα», την «κοροϊδία» με ασφάλεια πως θα γίνει αποδεκτό.

Όταν όμως ξεφύγει από το δικό του, συμφωνημένο εσωτερικό κοινωνικό πλαίσιο και ακουμπήσει άλλες κοινωνίες, τότε μπορεί να υπάρξει πρόβλημα. Η δυτική κοινωνία, ο δυτικός πολιτισμός μπορεί να ανέχεται την σάτιρα του Θεού της, όμως αυτό δεν σημαίνει πως της δίνει το δικαίωμα να σατιρίζει τον Θεό μιας άλλης κοινωνίας, όταν μάλιστα αυτή χαρακτηρίζεται από υψηλό φανατισμό και πίστη. Το δικαίωμα μέσα στο πλαίσιο, δεν είναι δικαίωμα και εκτός πλαισίου.

Το περιοδικό Charlie Hebdo παραβίασε το πλαίσιο της σάτιρας μέσα στο οποίο ήταν αποδεκτή. Πρόσβαλε και μείωσε τον Θεό μιας άλλης κοινωνίας που έχει δικαίωμα να πιστεύει σε αυτόν και να νοιώθει πως πρέπει να τον υποστηρίξει όταν θίγεται, γιατί στο πρόσωπο του Θεού, θίγεται πάντα εκείνος που τον πιστεύει. Αυτό βεβαίως δεν της δίνει το δικαίωμα να σκοτώνει και μάλιστα με αυτόν τον τρόπο (βλέπε προηγούμενο σημείωμα με τίτλο : Je suis Homme). Αυτό αντίστοιχα, μπορεί να θεωρείται δικαίωμα για την ίδια, το δικό της πλαίσιο, που όμως δεν μπορεί να ισχύσει το ίδιο και για άλλες κοινωνίες.  Το δικαίωμα μέσα στο πλαίσιο, δεν είναι δικαίωμα και εκτός πλαισίου.

Τέλος, η επίκληση του «δικαιώματος του λόγου» , της «ελευθερίας της έκφρασης», της «δημοκρατίας» και όλα τα άλλα που προβάλλονται ως «θιγόμενες» αξίες των δυτικών κοινωνιών είναι σαφές πως επειδή δεν έχουν κανένα νόημα για άλλες κοινωνίες, πέφτουν στο κενό και δεν είναι παρά επιβεβαίωση γνωστών αξιών, μεταξύ μας.