Η απεργία πείνας του Ν. Ρωμανού και οι αναγνώσεις της

Πολλές οι αναγνώσεις και πολλοί εκείνοι που υποστηρίζουν την μία ή την άλλη. Επιχειρώ ένα ξεκαθάρισμα και … διαλέγετε και παίρνετε!

1.     Σε ανθρώπινο επίπεδο : η αξία της ζωής ενός ανθρώπου είναι αξεπέραστη και ανυπέρβλητη και γιαυτό δεν μπορεί να χρησιμοποιείται ούτε από τον ίδιο τον άνθρωπο προκειμένου να πετύχει κάποιον σκοπό. Η ζωή μας ανήκει στην κοινωνία και δεν έχουμε δικαίωμα να την κάνουμε ό,τι θέλουμε, εκτός από το να την προστατεύουμε με τον καλύτερο τρόπο, για να έχουμε την δυνατότητα να ανταποκριθούμε στην υποχρέωση μας, να προσφέρουμε στην κοινωνία αυτή, που μας φιλοξενεί.

2.     Σε κοινωνικό επίπεδο : Η κοινωνία έχει ευθύνη όταν τα μέλη της ωθούνται σε ενέργειες που στρέφονται εναντίον της. Η αποδοχή της ευθύνης της και της συμμετοχής της στην δημιουργία των ενεργειών αυτών, θα οδηγήσει στις αλλαγές που πρέπει να κάνει, ώστε να εξαλείφουν και να μην επαναληφθούν. Είναι απαράδεκτο να στρέφεται κατά των μελών της που αντιδρούν, σαν η ίδια να μην έχει καμία ευθύνη.

3.     Σε πολιτικό επίπεδο : Δεν είναι δυνατόν η παραβίαση ενός νόμου από κάποιον, να χρησιμοποιείται ως μέσο για να μην εφαρμόζεται ένας άλλος νόμος. Η πολιτική ηγεσία πρέπει να βρει τρόπους ώστε να εφαρμόζονται όλοι οι νόμοι και όχι μερικοί επιλεκτικά. Αυτό σημαίνει πως πρέπει να βρει τρόπο να δώσει άδεια στον Ν.Ρ. αλλά ταυτόχρονα να μην του επιτρέψει να την εκμεταλλευτεί για δικούς του σκοπούς. (Αν και δεν νομίζω να υπάρχει κανείς που να πιστεύει πως δεν ξέρουν που είναι ο Ξηρός και τι κάνει! Ή μήπως η προσωπική παρακολούθηση υπόπτου έχει τελειώσει ;).

4.     Σε προσωπικό επίπεδο: Ο καθένας έχει την ευθύνη των δικών του επιλογών και δεν έχει κανένα δικαίωμα να τις επιρρίπτει σε άλλους ανθρώπους. Η επιλογή του Ν.Ρ. είναι δική του και δεν έχει σχέση με τις «αιτίες» που τον οδήγησαν να την κάνει. Στην δημοκρατία, δεν έχουν σημασία οι «αιτίες» αλλά ο τρόπος με τον οποίο τις αντιμετωπίζουμε. Υπάρχουν και άλλοι τρόποι να αντιμετωπίσει ο Ν.Ρ. την στέρηση του δικαιώματος του, έτσι όπως προκύπτει από τον νόμο.

5.     Σε «επαναστατικό» επίπεδο : Επαναστάτης είναι εκείνος που αφιερώνει την ζωή του στην υποστήριξη των αλλαγών κατά του καταπιεστικού συστήματος και δεν την σπαταλά σε μορφές εκβιασμού ή περιορισμένου χρόνου αντιστάσεις. Ο Ν.Μαντέλα, περίμενε 27 ολόκληρα χρόνια στην φυλακή, προετοιμαζόμενος για την τελική νίκη και την απελευθέρωση της χώρας του, όπως και έκανε. Αν είχε πεθάνει από απεργία πείνας στην φυλακή (και τι φυλακή !) θα είχε συμπληρώσει τον κατάλογο των «ηρώων», αλλά ίσως η χώρα του ακόμη θα ήταν κάτω από την εξουσία των εγγλέζων.

6.     Σε «γονεϊκό» επίπεδο : Ο γονέας είναι υποχρεωμένος να σέβεται τις επιλογές του «παιδιού του» και να τις υποστηρίζει, εκτός από εκείνες που βάζουν σε κίνδυνο την ζωή του (υγεία και ασφάλεια).  Η κοινωνία χρειάζεται τα «παιδιά μας» ζωντανά και όχι πεθαμένα, έστω και αν πεθάνουν με την σφραγίδα του «ήρωα».  (τα εισαγωγικά έχουν την έννοια του ότι δεν έχουμε το δικαίωμα να θεωρούμε πως τα παιδιά είναι «δικά μας»!).

7.     Σε συναισθηματικό επίπεδο : Ναι, είναι εντυπωσιακή η επιμονή ενός νέου ανθρώπου σε μια ενέργεια εναντίον του συστήματος, που έχει τόσο εμφανή στοιχεία «επαναστατικότητας» και «ηρωϊσμού». Όμως, πρέπει ο ίδιος και εκείνοι που συναισθηματικά πάσχουν μαζί του, να αναρωτηθούν : πόσο επαναστατικό είναι ένας νέος τόσο αποφασισμένος, με τόσο θάρρος και τέτοια σταθερότητα στις απόψεις του, να χαθεί, απλά επειδή χρησιμοποίησε όλες αυτές τις ικανότητες του για σκοπό που είναι εναντίον των επιδιώξεων του; Πόσο «ηρωικό» είναι να πεθάνει κάποιος από θυμό, οργή αντιστεκόμενος σε ένα σύστημα που είναι απάνθρωπο και εξουσιαστικό, από του να το πολεμήσει με πιο αποτελεσματικούς τρόπους;

8.     Σε «μεθοδολογικό» επίπεδο : Οι άνθρωποι που συμφωνούν στην επιτυχία συγκεκριμένων στόχων, διαφέρουν συνήθως από το ότι ο καθένας έχει να προτείνει και έναν δικό του τρόπο, για να φτάσει στο επιθυμητό αποτέλεσμα. Γενικώς, ο καυγάς γίνεται για τον «τρόπο» και όχι για την ουσία. Γιαυτό και ο καθένας εφαρμόζει τον τρόπο που θεωρεί πιο αποτελεσματικό. Γιαυτό και πρέπει να συζητάνε μεταξύ τους προκειμένου να επηρεάσει ο ένας τον άλλον και έτσι να προκύψει ένας τρόπος καινούργιος, που θα είναι καλύτερος από τον τρόπο του καθένα ξεχωριστά.

9.     Σε ψυχολογικό επίπεδο : Ο θυμός και η οργή, «κινητοποιούν» τον άνθρωπο, αλλά προς λάθος κατεύθυνση, τις περισσότερες φορές σε λανθασμένη κατεύθυνση, ως προς το επιδιωκόμενο αποτέλεσμα. Ο εξουσιαζόμενος νοιώθοντας την αδυναμία του να νικήσει τον εξουσιαστή, αντί να σκεφτεί ψύχραιμα και να βρει αποτελεσματικό τρόπο αντίδρασης, συνήθως θυμώνει και αντιδρά χωρίς σχέδιο και εκτιθέμενος σε όλους τους κινδύνους του αντιπάλου του. Γιαυτό και το σύστημα, χρησιμοποιεί και εκμεταλλεύεται την αντίδραση του αυτή, για να επιβεβαιώσει την ύπαρξη του και να διαιωνίσει την εξουσία του. Έτσι, το θύμα του γίνεται δύο φορές θύμα, ακριβώς επειδή αντέδρασε με βάση τον θυμό και όχι τον στόχο της απελευθέρωσης του.

10.  Σε επικοινωνιακό επίπεδο : Πολλοί θα είναι εκείνοι που θα «επικοινωνήσουν» την συμπαράσταση τους, την δική τους οργή για το σύστημα, την ταύτιση τους με τον «ήρωα», με τον πραγματικό «άντρα» (το ακούσαμε και αυτό!), με το «παιδί», με τον «αγωνιστή», τον «επαναστάτη».  Έτσι, θα αποκτήσουν την αξία που μέχρι τώρα τους έλλειπε και «ετερόφωτοι» όπως πάντα, θα προβάλουν και εκείνοι την δική τους παρουσία, που είναι χαμένη στην αδιαφορία, την ηττοπάθεια και τον φόβο.

Διαλέγετε λοιπόν και παίρνετε την ανάγνωση που σας κάνει.