Όταν το ενδιαφέρον μας είναι να προσφέρουμε στους άλλους ανθρώπους, όλα τα άλλα είναι λεπτομέρειες που ξεπερνιώνται !!!

Περί «αριστείας» και «αορίστως άριστων»

Η γέννηση

Με την σύσταση της ανθρώπινης κοινωνίας, δημιουργήθηκε αυτόματα και το πρόβλημα της «διαφορετικότητας» των μελών της με βάση ποικίλα χαρακτηριστικά.  Ειδικότερα δημιουργήθηκε το πρόβλημα της ανισομερούς ανάπτυξης των ανθρώπων, σε γνώσεις, ικανότητες και συμπεριφορές, που αυτόματα τους κατέτασσε σε ομάδες  χαρακτηριζόμενες με γενικούς όρους όπως : «πολύ», «λίγο», «καθόλου» κλπ.

Μαζί με το γεγονός της ανισομερούς ανάπτυξης των ανθρώπων, δημιουργήθηκε και η ανάγκη της αντιμετώπισης αυτών των ομάδων, της αξιοποίησης τους για την λειτουργία κοινωνία και εν τέλει προέκυψε το ερώτημα «τι κάνουμε με τις ομάδες ανθρώπων που έχουν θετικά χαρακτηριστικά και τι με εκείνες που ανέπτυξαν αρνητικά χαρακτηριστικά;»

Η επόμενη εξέλιξη ήταν οι άνθρωποι να υιοθετήσουν μια στάση αντιμετώπισης και να δώσουν απάντηση σε αυτό το βασανιστικό ερώτημα. Γιαυτό επιστρατεύτηκαν «φυτικά επιχειρήματα» (το σάπιο μήλο, σαπίζει επίσης όσα είναι γύρω του, οπότε το απομακρύνουμε),  «αθλητικά επιχειρήματα» (το «άλογο» που τρέχει, το ταΐζουμε και το ποτίζουμε καλύτερα για να τρέξει περισσότερο) ή μηχανικά επιχειρήματα (αυτός έχει ταλέντο και πρέπει αντί να τον «φρενάρουμε» να του δώσουμε την δυνατότητα  να «γκαζώσει»).

Με την εξέλιξη αυτή, συνέβη και άλλη μια «ομαδοποίηση» μέσα στην κοινωνία, όπου η μία ομάδα υποστηρίζει την καλλιέργεια, επιλογή και ενίσχυση των «αρίστων» με περισσότερες ευκαιρίες, μέσα και εκπαίδευση και η άλλη ομάδα  που πιστεύει πως η κοινωνία πρέπει να είναι ενιαία και αδιαίρετη, χωρίς διαχωρισμούς και γκετοποιήσεις, με ισότιμη αντιμετώπιση όλων των μελών της ανεξάρτητα από τις διαφορές τους.

Το βασικό επιχείρημα της πρώτης ομάδας είναι πως δεν μπορούμε να στερήσουμε την «ορμή» που διαθέτει κάποιος, να «μειώσουμε» την τάση του και γενικά να τον εμποδίσουμε να αναπτυχθεί με τρόπο και ταχύτητα που του αξίζει και που επιθυμεί ο ίδιος. Το βασικό δε επιχείρημα της δεύτερης ομάδας είναι, πως με την αποδοχή του επιχειρήματος της πρώτης ομάδας, η κοινωνία οδηγείται στο να παράγει «άριστους» και μαζί «καθυστερημένους», δημιουργώντας μια ανισότιμη συνθήκη ανάμεσα σε ισότιμους ανθρώπους.

Και έπειτα ήρθε το χάος. Ο διαχωρισμός αυτός οδήγησε σε τεκμηρίωση ιδεολογιών, πολιτικών, φυλετικών αντιλήψεων, κυβερνητικών πρακτικών και γενικά σε μια κατάργηση της βασικής κοινωνικής αρχής της «ισοτιμία» ανάμεσα στα μέλη της κοινωνίας, αφού οι «άριστοι» επιφύλαξαν για τον εαυτό τους «υψηλότερες κοινωνικές θέσεις», «προνόμια και εξουσίες» που δεν άργησαν να επιβληθούν επί των «καθυστερημένων».

Η εξέλιξη

Δεδομένων λοιπών των «διαφορετικοτήτων» μέσα στην κοινωνία, το ειλικρινές ερώτημα που δημιουργείται είναι «τι να κάνει με τους διαφορετικούς» (στην περίπτωση μας με τους άριστους), που οδηγεί βεβαίως σε δύο βασικές επιλογές :

·          Η μία είναι να τους ξεχωρίσει, να τους «γκετοποιήσει» (με την θετική έννοια!), να τους υποστηρίξει, μακριά από ρυθμούς ανάπτυξης «μετριότητας και καθυστέρησης» και να τους εξασφαλίσει όλα τα προνόμια που τους αξίζουν και

·          Η άλλη είναι να τους εντάξει ισότιμα μέσα στην κοινωνία με ό,τι και αν σημαίνει αυτό, με όποια θετική ή αρνητική συνέπεια έχει αυτό.

Κατά την γνώμη μας, η καλύτερη επιλογή είναι εκείνη που επιτυγχάνει το καλύτερο αποτέλεσμα στην ανάπτυξη και εξέλιξη της κοινωνίας, στην βάση της «χρησιμότητας» που διαθέτει και που αποτελεί τον βασικότερο παράγοντα της «αξίας» του.

Από τον Σωκράτη έως τον Μάρξ και τον Άντλερ, η «χρησιμότητα» είναι το χαρακτηριστικό εκείνο που προσδίδει «αξία» σε όλα τα πράγματα, ιδέες, λειτουργίες, στόχους, συμπεριφορές κλπ. Η «χρησιμότητα για ποιόν» είναι ένα ψευδοπρόβλημα, που λύνεται αμέσως αν εφαρμόσουμε την βασική και αδιαμφισβήτητη αρχή του ότι «η ανώτερη μορφή χρησιμότητας είναι εκείνη που αφορά όλους τους ανθρώπους της κοινωνίας». Δηλαδή, αν κάτι δεν είναι «χρήσιμο» για όλους αλλά μόνο για μερικούς ανθρώπους, τότε μάλλον δεν είναι και … «πολύ χρήσιμο» και γιαυτό πρέπει να απορριφθεί.

Το θέμα λοιπόν δεν είναι αν κάποιος είναι «άριστος» ή όχι, αλλά ως προς τον ίδιο «τι κάνει με αυτή την ιδιότητα που έχει» , πώς την χρησιμοποιεί και πως την καθιστά χρήσιμη για όλα τα μέλη της κοινωνίας και ως προς την κοινωνία είναι «τι κάνει εκείνη για να αξιοποιήσει την ιδιότητα του με τον καλύτερο τρόπο» ώστε ομοίως να την καταστήσει χρήσιμη για όλα τα μέλη της κοινωνίας. 

Η απομάκρυνση των «αρίστων» από την κοινωνία και ο αποκλεισμός τους από την ανάγκη να γίνουν χρήσιμοι σε αυτήν, δεν είναι μια επιλογή που μειώνει μόνο τους «καθυστερημένους» αλλά είναι επίσης μια επιλογή που μειώνει τους «αρίστους» ως ανθρώπους, μέλη της ίδιας κοινωνίας.  Γιαυτο και το σωστό είναι ακόμη και οι ίδιοι, να απορρίπτουν μια τέτοια επιλογή.

Συνεπώς, η καλύτερη λύση για την κοινωνία είναι η αρμονική σύνδεση των «αρίστων» με όλους τους άλλους, η διαπαιδαγώγηση τους στην υποστήριξη, ενθάρρυνση και βοήθεια προς τους συνανθρώπους τους, η καλλιέργεια της έννοιας της «χρήσιμης διαφορετικότητας» σε σχέση με εκείνη της «εξουσιαστικής» και η ανάπτυξη της «ατομικής συνείδησης», μέσα από την έννοια του «ανήκειν»  στην «ομαδική συνείδηση».

Αυτό σημαίνει πως μια τάξη μαθητών που περιλαμβάνει «άριστους» και «καθυστερημένους»  σε ισότιμη βάση, διαθέτει μια δυναμική αλληλεπίδρασης και αλληλοϋποστήριξης μεταξύ τους, σημαντικά ισχυρότερης σε ποσότητα και εξαιρετικότερης σε ποιότητα και γιαυτό «χρησιμότερης» και «αξιότερης» για την κοινωνία.

Ενώ, δύο τάξεις, η μία «αρίστων» και η άλλη «καθυστερημένων» αποτελεί μια σχηματική διάταξη με ανύπαρκτη αλληλεπίδραση και αλληλοϋποστήριξη, χαμηλή ποσότητα και ποιότητα αποτελεσμάτων και βεβαίως εξαιρετικά μειωμένης «χρησιμότητας» και «αξίας» για την κοινωνία.

Ο στόχος της κοινωνίας και του εκπαιδευτικού συστήματος είναι να δημιουργεί «τάξεις ανθρώπων» και όχι τάξεις «αρίστων» και «καθυστερημένων».

Σημείωση : Η επιλογή της «κλήρωσης» πάντα ήταν το καταφύγιο της αδυναμίας του ανθρώπου να αναλάβει την ευθύνη της επιλογής του και να υποστεί τις συνέπειες της. Η καταφυγή στην «κλήρωση», τον απαλλάσσει από την ευθύνη της επιλογής και την κατάκριση των άλλων, αφού η θεά Τύχη πλέον είναι «υπεύθυνη» για το αποτέλεσμα.

Η έννοια της «ελευθερίας του λόγου»

«Ελευθερία» νοείται μόνο μέσα σε πλαίσια, αλλιώς είναι «ασυδοσία»!

Η δυτικές κοινωνίες υπερηφανεύονται να πιστεύουν πως αποτελούν τον παράδεισο της δημοκρατίας και της ελευθερίας του λόγου ακόμη και μέσω της σάτιρας, της τέχνης κλπ.

Αποδεικνύεται όμως το γεγονός πως η ελευθερία είναι μια σχετική έννοια και όχι απόλυτη, ισχύουσας σε όλο τον πλανήτη. Η σχετικότητας της αφορά στο πλαίσιο μέσα στο οποίο μπορεί να κινηθεί, πλαίσιο που περιλαμβάνει μόνον εκείνες της κοινωνίες που έχουν συμφωνήσει στο «τι είναι» δημοκρατία και ελευθερία. Μέσα στο πλαίσιο αυτό, κάθε μέλος της κοινωνίας μπορεί να ασκήσει την σάτιρα, τέχνη, κριτική ακόμη και το «πείραγμα», την «κοροϊδία» με ασφάλεια πως θα γίνει αποδεκτό.

Όταν όμως ξεφύγει από το δικό του, συμφωνημένο εσωτερικό κοινωνικό πλαίσιο και ακουμπήσει άλλες κοινωνίες, τότε μπορεί να υπάρξει πρόβλημα. Η δυτική κοινωνία, ο δυτικός πολιτισμός μπορεί να ανέχεται την σάτιρα του Θεού της, όμως αυτό δεν σημαίνει πως της δίνει το δικαίωμα να σατιρίζει τον Θεό μιας άλλης κοινωνίας, όταν μάλιστα αυτή χαρακτηρίζεται από υψηλό φανατισμό και πίστη. Το δικαίωμα μέσα στο πλαίσιο, δεν είναι δικαίωμα και εκτός πλαισίου.

Το περιοδικό Charlie Hebdo παραβίασε το πλαίσιο της σάτιρας μέσα στο οποίο ήταν αποδεκτή. Πρόσβαλε και μείωσε τον Θεό μιας άλλης κοινωνίας που έχει δικαίωμα να πιστεύει σε αυτόν και να νοιώθει πως πρέπει να τον υποστηρίξει όταν θίγεται, γιατί στο πρόσωπο του Θεού, θίγεται πάντα εκείνος που τον πιστεύει. Αυτό βεβαίως δεν της δίνει το δικαίωμα να σκοτώνει και μάλιστα με αυτόν τον τρόπο (βλέπε προηγούμενο σημείωμα με τίτλο : Je suis Homme). Αυτό αντίστοιχα, μπορεί να θεωρείται δικαίωμα για την ίδια, το δικό της πλαίσιο, που όμως δεν μπορεί να ισχύσει το ίδιο και για άλλες κοινωνίες.  Το δικαίωμα μέσα στο πλαίσιο, δεν είναι δικαίωμα και εκτός πλαισίου.

Τέλος, η επίκληση του «δικαιώματος του λόγου» , της «ελευθερίας της έκφρασης», της «δημοκρατίας» και όλα τα άλλα που προβάλλονται ως «θιγόμενες» αξίες των δυτικών κοινωνιών είναι σαφές πως επειδή δεν έχουν κανένα νόημα για άλλες κοινωνίες, πέφτουν στο κενό και δεν είναι παρά επιβεβαίωση γνωστών αξιών, μεταξύ μας.   

Je suis Homme

Γιατί το σύνθημα «Je sui Charlie” είναι λάθος!

Η ανθρώπινη ζωή είναι το υπέρτατο αγαθό. Ανεξάρτητα από την εχθρική συμπεριφορά του άλλου εναντίον μας, εμείς έχουμε την ευθύνη της δικής μας συμπεριφοράς. Πότε η λανθασμένη συμπεριφορά του άλλου, δεν μπορεί να γίνει αιτία ή πρόφαση για μια δική μας λανθασμένη συμπεριφορά απέναντι του. Η δολοφονία καταδικάζεται και αποτελεί την χείριστη ανθρώπινη συμπεριφορά που μπορεί να έχει κάποιος εναντίον κάποιου άλλου.

Οι παραπάνω διαβεβαιώσεις έγιναν για να αποκτήσουμε ένα σημείο αναφοράς της θέσης μας για την άγρια, βάναυση και βάρβαρη δολοφονία των ανθρώπων του γαλλικού περιοδικού στις 7 Ιανουαρίου.

Μετά από αυτές τις διαβεβαιώσεις αυτές δεν είναι καθόλου δύσκολο, ούτε να ερμηνεύσουμε το γεγονός, ούτε και να το κρίνουμε με ασφάλεια ώστε να καταλήξουμε σε σωστό συμπέρασμα.

Πάνω από 1000 χρόνια ο λεγόμενος «δυτικός πολιτισμός» προσπαθεί να «εκπολιτίσει» βάρβαρους λαούς της Αφρικής, της Ασίας και της Αμερικής, χωρίς κανείς να τους ρωτήσει αν θέλουν ή όχι. Η επιβολή του «πολιτισμού» με μανδύα θρησκευτικότητας, πολιτιστικών αξιών, εκσυγχρονισμού της κοινωνίας, ανθρωπίνων δικαιωμάτων, απελευθέρωσης της γυναίκας κλπ. χωρίς την σύμφωνη γνώμη του λαού είναι μια φασιστική ενέργεια που βασίζεται στην απαράδεκτη αρχή του ότι «εγώ ξέρω καλύτερα το δικό σου καλό» !

Σήμερα όλοι ξέρουμε πως η «αγαθή πρόθεση του εκπολιτισμού» των βάρβαρων λαών, δεν είναι παρά ένα κάλυμμα εξασφάλισης οικονομικών συμφερόντων, στην αρχή μέσω της απόκτησης σκλάβων, μετά μέσω της κλοπής του φυσικού πλούτου της χώρας, μετά μέσω των θρησκευτικών και πολιτικών πολέμων και σήμερα μέσω της οικονομίας της, εκ μέρους του «πολιτισμένου».

Καθημερινά όμως αποδεικνύεται πως «οι μαύροι ξυπνήσανε» όπως έλεγαν μετά την δουλοκρατία.  Η εξέλιξη των επικοινωνιών και η ανάπτυξη της τεχνολογίας, εκτός από την βελτίωση της πληροφόρησης στις «πολιτισμένες δυτικές κοινωνίες» εξασφαλίζει και την ίδια βελτίωση στις «βάρβαρες κοινωνίες», ξυπνώντας στα «βάρβαρα» μέλη τους, τα αισθήματα της αδικίας και εκδίκησης.

Πάνω από 1000 χρόνια ο λεγόμενος «δυτικός πολιτισμός» έσπερνε μίσος, αδικία και εκδίκηση, μέσω των κατακτήσεων, της άγριας εκμετάλλευσης και της καταπίεσης των λαών που βάφτιζε «βάρβαρους» για να νομιμοποιήσει τις επεμβάσεις τους, που έχουν στοιχίσει εκατομμύρια ανθρώπινες ζωές και από τις δύο μεριές. Τώρα, απολαμβάνει τα επίχειρα της επεκτατικής και εκμεταλλευτικής πολιτικής του.

Η «τρομοκρατία» είναι το μπούμερανγκ στο κεφάλι του «δυτικού πολιτισμού» που επέστρεψε από εκεί που το είχε πετάξει.

Και επειδή η βεντέτα είναι το χειρότερο είδος αντιμετώπισης μιας κρίσης, γιατί οδηγεί στην ολική εξαφάνιση των μελών και των δύο πλευρών, το σύνθημα “Je suis Charlie”  δεν είναι σωστό γιατί δεν μπορεί να δώσει ολοκληρωτική λύση στην βεντέτα.

Το “Je suis Homme” είναι εκείνο που ικανοποιεί πλήρως τις αρχικές επιβεβαιώσεις, που θυμίζει πως η αφαίρεση ζωής είναι η πιο αντικοινωνική ενέργεια και πως ήρθε η ώρα να σταματήσει η συνεχιζόμενη πολιτική «εκπολιτισμού» των «βάρβαρων» λαών. 

Η ψήφος «κατά συνείδηση»

Η συζήτηση γιαυτό το θέμα είναι μονίμως στην επικαιρότητα, αφού οι βουλευτές καθημερινά σχεδόν ψηφίζουν νομοσχέδια για την οργάνωση της ελληνικής κοινωνίας σε όλα τα επίπεδα.

Είναι περίεργη η έκκληση στο να ψηφίζουν «κατά συνείδηση» λες και μπορούν να ψηφίσουν αντίθετα με την συνείδηση τους, λες και (ή ακολουθούν την απόφαση του κόμματος που ανήκουν ή όχι), δεν είναι ψήφος «κατά συνείδηση».

Ακόμη και στην περίπτωση που κάποιος διαφωνεί με την απόφαση του κόμματος του και την αντίστοιχη «οδηγία» να ψηφίσει όπως του υποδεικνύει να κάνει, τελικά και σε αυτή την περίπτωση,  ψηφίζει «κατά συνείδηση» .

Η άποψη πως έκανε κάτι που «δεν ήθελε» είναι λανθασμένη γιατί γενικώς ο άνθρωπος πάντα κάνει αυτό που θέλει. Μπορεί ο ίδιος να λέει πως «δεν θέλει» αλλά είναι «υποχρεωμένος», όμως τελικά επιλέγει «να θέλει» αυτό για το οποίο είναι «υποχρεωμένος». Πάντως η επιλογή που κάνει, πάντα είναι δική του και γιαυτό φέρει και ολόκληρη την ευθύνη της.

Όμως, είναι γεγονός πως όταν κάποιος ζητάει ψήφο «κατά συνείδηση» από τους άλλους, εννοεί πως θέλει να ψηφίσουν εκείνο που προτείνει. Αν ψηφίσει κάτι διαφορετικό, θα τον κατηγορήσει ότι δεν ψήφισε «κατά συνείδηση».

Είναι φανερό πως η ιδέα της «ψήφου κατά συνείδηση» είναι ένα ψευδοπρόβλημα και μόνο ένα χειριστικό μέσο στα χέρια εκείνου που θέλει να χειραγωγήσει τους άλλους.

Το σχόλιο ενός «φανταστικού αναρχικού» στην δήλωση του Νίκου Ρωμανού

Μετά από 31 μέρες σκληρού και ανυποχώρητου αγώνα,

Υποχώρησες φίλε, υποχώρησες! Υποχώρησες σε μια πολιτική μανούβρα των εχθρών μας, σε μια υποκριτική στάση με νομικά τερτίπια που θα πάρουν πίσω με πρώτη ευκαιρία. Αν πιστεύεις έστω και στην παραμικρή αξιοπιστία αυτού του καταπιεστικού και σαπισμένου κράτους είναι πολύ γελασμένος και βεβαίως, καθόλου αναρχικός. Ο αναρχικός δεν πιστεύει το εξουσιαστικό κράτος. Συνεργάστηκες φίλε με το κράτος. Τους είπες "βάλτε μου το βραχιολάκι και εγώ θα σταματήσω την απεργία"! Ο αναρχικός δεν κάνει συμφωνίες με το κράτος και μάλιστα τέτοιου είδους. Τελικά για σκέψου, ποιος κατάφερε ποιόν; 

σταματάω την απεργία πείνας, έχοντας σημειώσει μια σημαντική νίκη.

Ανύπαρκτη νίκη σημείωσες; Ποιόν νίκησες σταματώντας; Πέτυχε ο εκβιασμός που ξεκίνησες από την αρχή; Νίκη λες εσύ την υποκρισία του κράτους που ότι έκανε το έκανε για να μην στραφεί ο κόσμος εναντίον του, που σύρθηκε σε μια «νομική τροπολογία» για να ρίξει στάχτη στα μάτια; Τι άλλαξε νομίζεις και μιλάς για νίκη;

 Η τροπολογία που ψηφίστηκε στη Βουλή, με μοναδικό αποδέκτη εμένα, είχε μεγάλες διαφορές από τις αρχικές εξαγγελίες του υπουργού Δικαιοσύνης, κάνοντας εν τέλει αποδεκτή την απαίτησή μου, ακόμα και αν αυτό συνεπάγεται το να «φοράω βραχιολάκι».  

Τι μας λες; Όλη η επαναστατικότητα και η νίκη σου περιορίζονται λοιπόν στην διαφορά των αρχικών με τις μετά εξαγγελίες του υπουργού Δικαιοσύνης; (μου αρέσει πως τον αποκαλείς έτσι και δεν λες του εκπρόσωπου της καταπίεσης του κράτους με την εφεύρεση των νόμων). Ποια «απαίτηση» σου δέχτηκαν; Να φορά το προσβλητικό βραχιολάκι; Την αλυσίδα με την μπάλα στο πόδι, όπως οι σκλάβοι του 17^ου αιώνα; Θα νοιώθεις νικητής κάθε φορά που θα ακούς το «μπιπ» που θα στέλνει το ηλεκτρονικό μαραφέτι στην ασφάλεια για να ξέρουν και κάθε πότε κατουράς; Στην λεκάνη της τουαλέτας έριξες φίλε την αναρχία μας, τα πιστεύω μας.

Το μόνο σίγουρο είναι ότι αυτή η νίκη ήταν αποτέλεσμα της πολιτικής πίεσης που ασκήσαμε:

Ο αναρχικός φίλε, δεν «ασκεί πολιτικές πιέσεις», αλλά πολεμάει και συντρίβει το κράτος και κάθε άλλη εξουσιαστική μορφή επιβολής ανθρώπου σε άνθρωπο. Αν θέλεις να ασκήσεις πολιτική πίεση, να πας να γίνεις βουλευτής και υπουργός στις κυβερνήσεις τους.

 για αυτό και ο κόσμος του αγώνα και η μαχητική αναρχία είναι αδιαμφισβήτητα ηθικά,πολιτικά και πρακτικά, οι μεγάλοι νικητές. 

Ποια «μαχητική αναρχία» μας τσαμπουνάς; Αυτή που είναι δεμένη από το ποδάρι όπως τα ζώα; Για ποια «ηθική» μιλάς; Των καπιταλιστών και των εξουσιαστικών κοινωνικών ομάδων που βασίζονται στην κυριαρχία και την καταπίεση ; Και για ποια «πολιτική» μιλάς; Η αναρχία δεν είναι «πολιτική» φίλε, αλλά τρόπος ζωής, τρόπος ύπαρξης.

Ο πολύμορφος επαναστατικός αγώνας

Μπα!  Δεν ξέραμε πως ο επαναστατικός αγώνας παίρνει και την μορφή της «συμμόρφωσης» και της «ομαλής επανένταξης στην κοινωνία», του δεσίματος από το πόδι και της εκπαίδευσης στα εργαστήρια παραγωγής εργατικών ρομπότ χωρίς σκέψη και βούληση. Σου αφήνουν το λουρί όπως στα σκυλιά και εσύ νομίζεις πως κατάκτησες την ελευθερία και μάλιστα μετά από «επαναστατικό αγώνα» .. κακομοίρη μου!

και εμείς ως πολιτικοί κρατούμενοι,

Ο αναρχικός φίλε, δεν γίνεται ποτέ «πολιτικός κρατούμενος», γιατί δεν εφαρμόζει καμία πολιτική και δεν συμμετέχει στην λειτουργία της «πολιτείας» τους. Και δεν είναι «κρατούμενος» γιατί η ψυχή του είναι ελεύθερη όπως και το πνεύμα του, παρόλο που μπορεί το σύστημα να φυλακίσει το σώμα. Η ελευθερία είναι μέσα μας ή δεν είναι καθόλου.

βγαίνουμε πιο δυνατοί από αυτήν τη μάχη.

Σιγά την μάχη που έδωσες! Η μάχη να πεθάνεις για τις ιδέες μας είναι πολύ πιο σημαντική και χρήσιμη. Το να πεθάνεις για να δημιουργήσεις «κρίση» είναι μια ανεύθυνη και προσχηματική πράξη. Η επανάσταση μας θέλει ζωντανούς και όχι πεθαμένους από τα 21μας. Εκτός και αν δεν σκόπευες να το πας μέχρι το τέλος, κάνοντας μπλόφα. Νομίζεις πως με μπλόφες θα νικήσουμε; Με μπλόφες να κάνουμε την επανάσταση; Πόσο γελασμένος είσαι !

 Υψώνω τη γροθιά μου στέλνοντας τους πιο θερμούς χαιρετισμούς και την απεριόριστη αγάπη μου σε όλους εκείνους τους συντρόφους που στάθηκαν δίπλα μου ΜΕ ΟΛΑ ΤΑ ΜΕΣΑ!

Εσύ δεν μπορείς να σηκώσεις καμιά γροθιά, γιατί έβαλες σε κίνδυνο την ζωή σου που είναι χρήσιμη για τον αγώνα μας. Η ζωή του επαναστάτη αναρχικού δεν είναι ιδιοκτησία του. Προσφέρει την ζωή του στην κοινωνία για τους αγώνες που πρέπει να κάνει για την ελευθερία και την αναρχία. Και ποιόν χαιρετάς θερμά; Όλους εκείνους που προτίμησαν την επαναστατική ζωή και δράση, από την ξάπλα σε ένα κρεβάτι; Εκείνους που συνέχισαν να πολεμάνε για μια καλύτερη αναρχική κοινωνία, στους δρόμους, στις πλατείες, μέσα στις μάζες;

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΥΣ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥΣ ΚΡΑΤΟΥΜΕΝΟΥΣ -  ΖΗΤΩ Η ΑΝΑΡΧΙΑ

ΥΓ1: Θα ακολουθήσει αναλυτικό κείμενο τις επόμενες μέρες

Α.. ωραία. Θα περιμένουμε και άλλες πολιτικές δηλώσεις; Για να μαζέψεις τα ΜΜΕ γύρω σου και να γίνει διάσημος για άλλη μια φορά, με τον νόμο του Γουόρχωλ; Θα μας αναλύσεις το βαθύ περιεχόμενο του αγώνα σου; Θα το ξετινάξουμε όπως τις δηλώσεις σου αυτές. Και θα είναι πολύ εύκολο, γιατί θα βρίσκονται τόσο μακριά από την πραγματική αναρχία!

ΥΓ2: Θέλω να ευχαριστήσω επίσης όλους τους γιατρούς του νοσοκομείου που αρνήθηκαν να υποκύψουν στις εισαγγελικές πιέσεις για αναγκαστική σίτιση και με στήριξαν όσο μπορούσαν. 

Άλλη μια απόδειξη πως στην «χάρη» όλων στήριζες τον ανύπαρκτο αγώνα σου. Γιατί ευχαριστείς τους γιατρούς; Δεν ήταν υποχρέωση τους να μην υποκύψουν και να σε στηρίξουν; Μήπως θέλεις να τους στείλεις και γλυκά για να τους ευχαριστήσεις, για το αυτονόητο;

Φίλε, έκανες την παράσταση σου και μάζεψες κόσμο στην πλατεία, όπως ο ζογκλέρ που πετάει τις μπάλες ή ο άλλος που βγάζει φωτιές από το στόμα. Από αυτή την παράσταση, ούτε νίκη βγήκε, ούτε τσίμπημα δεν κατάλαβε το σύστημα και η εξουσία. Μόνο οίκτο και συμπόνια δημιούργησες στον κόσμο, μόνο αστικά συναισθήματα συμπάθειας και συγκίνησης δημιούργησες και όχι οργή και θυμό, ούτε επιθετικότητα κατά του συστήματος, ούτε επαναστατική ευφορία. Σε λυπηθήκανε και σε άφησαν να ζήσεις. Όλοι μιλούσαν για το «εικοσάχρονο παιδί» που κάνει τρέλες και βάλθηκε να διακινδυνέψει την ζωή του. Όλοι κοιτούσαν την πάρτη τους και πάσχισαν να σε γλυτώσουν για να μην αμαυρωθεί η εικόνα τους ως δήθεν «κράτος πρόνοιας και αγάπης προς του πολίτες». Σε χρησιμοποίησαν αφελή, μικρέ και ανόητε! Σε έκαναν εργαλείο τους για να διατρανώνουν σήμερα πως δήθεν σε άκουσαν και σε γλύτωσαν, επιδεικνύοντας ένα υποκριτικό ενδιαφέρον για την ζωή σου. Καρφάκι δεν του κάηκε. Μόνο την πάρτη τους προστάτεψαν.

Την άλλη φορά λοιπόν που θέλεις να πολεμήσεις το σύστημα, κοίτα να βάλεις την ζωή σου στον σκοπό της αναρχίας και της επανάστασης και να μην κάνεις παιδιάστικα τσαλιμάκια που δήθεν τρίζουν τα θεμέλια του συστήματος.

Την άλλη φορά που θέλεις να κάνεις επανάσταση, να την κάνεις με το παράδειγμά σου και όχι με βρισιές και χαρακτηρισμούς του αντίπαλου. Όχι με παράπονο γιατί μας κυνηγάει και μας φυλακίζει. Πόλεμο έχουμε. Εχθροί μας είναι. Τι θες; Να διαμαρτυρηθούμε για να μας φέρονται καλύτερα; Να ασκούμε «πολιτικές πιέσεις» για να μας αφήνουν να τους καταστρέψουμε; Δεν βλέπεις την αντίφαση; Ζητάς από τον εχθρό να σου φερθεί καλύτερα και περιμένεις και βασίζεσαι και θεωρείς νίκη την μανούβρα που κάνει για να μαζέψει ψηφαλάκια;

Την άλλη φορά λοιπόν που θέλεις να κάνεις μια επαναστατική πράξη, να δείξεις με το παράδειγμα σου, πώς αυτό το σύστημα έχει στηθεί για να παράγει «τούβλα στον τοίχο» και όχι ανθρώπους με ελευθερία και αυτοδιάθεση.

Φάε λοιπόν τώρα το φαγάκι σου και σκέψου αυτά που σου έγραψα, μήπως και γίνεις πραγματικός αναρχικός όταν μεγαλώσεις και ωριμάσει μέσα σου η αναρχική επαναστατική ορμή και συνείδηση.

Ένας φανταστικός αναρχικός.

Το σχόλιο μας σε ανάρτηση του Α.Γεωργιάδη σχετικά με την απόφαση της Βουλής για τον Ν.Ρωμανο.

Επειδή ήταν ένας από τους τρεις (σαν την μύγα μες το γάλα!) μόνο που καταψήφισαν την τροπολογία, και μόνο γιαυτό, αξίζει μια απάντηση.

Έγραψε λοιπόν ο Α. Γεωργιάδης στην αρχή του σχολίου του που μπορείτε να το βρείτε στο Internet.

«Χθες η Βουλή ομοφώνως ψήφισε την αλλαγή του Νόμου χορηγήσεως εκπαιδευτικών αδειών των Φυλακισμένων, για να πειστεί ο κ. Νίκος Ρωμανός να σταματήσει την απεργία πείνας την οποία είχε ξεκινήσει. Ομοφώνως; Όχι! Τρεις βουλευτές –τουλάχιστον- ο Θάνος Πλεύρης, ο Γιάννης Καράμπελας (για τον οποίον δεν έγινε ευρύτερα γνωστό) και εγώ ψηφίσαμε Όχι! Οφείλω λοιπόν μία δημόσια εξήγηση του γιατί αποφάσισα τουλάχιστον εγώ «να χαλάσω» αυτήν την «γιορτινή» ατμόσφαιρα εθνικής συνεννοήσεως που ζήσαμε χθες.

Και για λόγους Αρχής αλλά και για λόγους ουσίας λοιπόν καταψήφισα μία τροπολογία που –μακάρι να βγω ψεύτης- στο μέλλον θα δημιουργήσει τεράστια προβλήματα σε διάφορα επίπεδα.»

Ο δικός μας σχολιασμός

Λόγος Πρώτος: Το Κράτος δεν εκβιάζεται!

Σίγουρα ο εκβιασμός δεν μπορεί να αποτελεί στοιχείο συνεννόησης και συνύπαρξης ανάμεσα στους ανθρώπους. Όμως, θα πρέπει να ορίσουμε την έννοια για να μπορούμε να συνεννοηθούμε : εκβιασμός είναι η προσπάθεια κάποιου να εξαναγκάσει κάποιον άλλο να κάνει αυτό που επιθυμεί ο πρώτος. Με την έννοια αυτή, ο εξαναγκαζόμενος υποκύπτει και κάνει αυτό που τον εξαναγκάζει ο άλλος.

Μόνο που εδώ, δεν συντρέχει αυτή η περίπτωση, γιατί το κράτος δεν «εξαναγκάστηκε» αλλά άλλαξε θέση, διόρθωσε έναν νόμο, βελτίωσε μια κοινωνική αδικία. Και το έκανε μόλις παρουσιάστηκε το πρόβλημα. Γιατί δεν μπορεί κανείς να προβλέψει όλες τις περιπτώσεις πριν παρουσιαστούν, για να νομοθετήσει.
Η περίπτωση του να «καιγόταν ο τόπος» αν πέθαινε ο Ρωμανός, δεν έχει να κάνει με την εξουσία ούτε εκείνου ούτε του κράτους. Το κάψιμο θα ήταν η έκφραση της γνώμης μεγάλης μερίδας της κοινωνίας, την οποία έπρεπε το κράτος να λάβει υπόψη του και να νομοθετήσει ανάλογα. Το παιχνίδι της εξουσίας που υπαινίσσεται ο Γεωργιάδης είναι μόνο στο μυαλό του γιατί μόνο έτσι μπορεί να δει τα πράγματα :  ανταγωνιστικά, εξουσιαστικά, κυριαρχικά.

Οπότε δεν έγινε καμία μοιρασιά με της εξουσίας, γιατί δεν μπορούσε να γίνει τέτοια μοιρασιά ανάμεσα στην κοινωνία και ένα μόνο μέλος της.
Το κράτος δεν φοβήθηκε και άλλαξε τον νόμο, αλλά άπλα άκουσε την κοινωνία. Οπότε και η ρήση του Περικλή δεν έχει καμία θέση, αν και σωστή γενικά.

Λόγος Δεύτερος: Διότι είναι Παράνομη

Υπάρχει πληθώρα διατάξεων νόμων που ίσως να φαίνεται πως δημιουργήθηκαν για ένα άτομο τελείως συμφεροντολογικά. Στην ουσία όμως έγινε έτσι γιατί το ένα αυτό άτομο εξέφραζε όλη την κοινωνία, αφού αφορούσε μια σημαντική γενική κοινωνική αρχή σχετικά με το δικαίωμα της εκπαίδευσης. Η διάταξη λοιπόν που ψηφίστηκε, είναι σίγουρα χρήσιμη και ως προς την γενική αρχή, αλλά και ως προς τους ανθρώπους που περιλαμβάνει στο παρόν και στο μέλλον.

Λόγος Τρίτος: Διότι ανοίγει τον Ασκό του Αιόλου

Ο ισχυρισμός πως μπορεί κάποιος για έναν πολύ απλό λόγο σαν εκείνους που αναφέρει ο Γεωργιάδης, θα κάνει απεργία πείνας, είναι μια γενίκευση που δεν ισχύει σε καμία περίπτωση και θα μπορούσε κανείς να σταματήσει εδώ. Για να κάνουμε όμως πιο σαφή την λανθασμένη σκέψη του, θα πούμε μόνο ένα : για να κάνει κάποιος απεργία πείνας και να φτάσει κοντά στον θάνατο, ο λόγος σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να είναι τόσο απλός. Αντίθετα θα είναι πολύ πιο σοβαρός και χρήσιμος στην κοινωνία.

Από την άλλη μεριά, το θάρρος και το σθένος που χρειάζεται κάποιος για να κάνει απεργία πείνας μέχρι τον θάνατο, σημαίνει πως για τον ίδιο ο λόγος είναι ζήτημα ζωής ή θανάτου, ζήτημα βασικών αρχών κλπ κλπ. Που σημαίνει πως το κράτος θα πρέπει να το δει με ενδιαφέρον και σοβαρότητα. Η δε αντίδραση του κόσμου, που αναφέρει ο Γεωργιάδης, σαφώς είναι ένα σοβαρό μήνυμα προς το κράτος για να κάνει τις απαραίτητες αλλαγές. Δεν μπορεί κανείς να αμφισβητήσει τα ποσοτικά και ποιοτικά στοιχεία μιας αντίδρασης.

Απίστευτη Υποκρισία

Η μεταμέλεια που ζητάει στο όνομα του κράτους ο Γεωργιάδης, είναι μια έννοια που προϋποθέτει την αλλαγή ιδεολογίας και στάσης ενός ανθρώπου με στόχο στην προσαρμογή του στην κοινωνία. Η κοινωνία χρειάζεται να μετρήσει σωστά τις αντιδράσεις του ατόμου αυτού, να δει αν πραγματικά εκφράζουν ένα κοινωνικό πρόβλημα γενικότερο και βεβαίως να το δει ως ευκαιρία για βελτίωση της. Οι ιδέες βελτίωσης δεν πέφτουν από τον ουρανό, αλλά προσδιορίζονται στην πράξη όταν οι συνθήκες τις αναδεικνύουν με κάθε τρόπο.

Επίσης, η εκπαιδευτική άδεια δεν μπορεί να είναι κανενός είδους επιβράβευση, γιατί με την λογική αυτή, επιβράβευση θα μπορούσε να ορίσει ο νομοθέτης, το φαγητό, τον ύπνο, την επικοινωνία με τους άλλους ανθρώπους κλπ. Η εκπαιδευτική άδεια είναι δικαίωμα και όχι δωράκι σε όποιον υποτάσσεται σε μια κοινωνία με την οποία έχει διαφωνία, έστω και αν την εκφράζει βίαια και καταστροφικά. Όπως δικαίωμα είναι το φαγητό, το νερό, το κατάλυμα.

Η λεγόμενη ομαλή επανένταξη που αναφέρει ο Γεωργιάδης, δεν είναι παρά μια υποταγή στην κοινωνία, που οδηγεί στην «σκλαβιά» και την οπισθοδρόμηση.

Ο ίδιος ο Ρωμανός μπορεί να δίνει όποιο νόημα θέλει ο ίδιος στην ενέργεια του και στην εξέλιξη της. Όμως οι κοινωνία που είναι πάνω από τα άτομα, πρέπει να δώσει το δικό της νόημα. Η χρήση δε «ΌΛΩΝ ΤΩΝ ΜΈΣΩΝ» που αναφέρει, καλύτερα θα ήταν να μην την έκανε, γιατί όλοι σήμερα ξέρουμε πως τις μολότοφ δεν τις πετάνε μόνο εκείνοι που αντιστέκονται αλλά και άτομα της ασφάλειας που χώνονται στις διαδηλώσεις (τις φωτογραφίες δεν τις έχει δει ο Γεωργιάδης¨;;;). Άλλωστε το απλό «δηλ.» που χρησιμοποιεί, δεν είναι παρά η δική του εξήγηση, η δική του γνώμη που δεν είναι υποχρεωτικό να συμφωνεί με την πραγματικότητα ή τουλάχιστον με εκείνο που εννοούσε ο ίδιος ο Ρωμανός.

 Όταν δίνεις ο ίδιος την εξήγηση στα λεγόμενα του άλλου και μετά αυτά τα ίδια τα χρησιμοποιείς για να τον κατακεραυνώσεις, είναι φανερός ο σκοπός σου και το μέσο που χρησιμοποιείς.

Κανονικά δεν θα έπρεπε να του αναγνωρίζει ως θετικό, το γεγονός πως προβάλλει την εκπαιδευτική άδεια, ενώ στην πραγματικότητα θέλει να την πάρει για να δραπετεύσει. Αυτό είναι ίσως ο κυριότερο λάθος του ίδιου του Ρωμανού, που πρέπει να το λάβουμε σοβαρά υπόψη και να αποκτήσουμε θέση γιαυτό.
Για το αν θα βγάλει το βραχιολάκι, την ευθύνη θα την έχει ακέραια ο ίδιος, και κανένας άλλος που κατονομάζει ο Α. Γεωργιάδης.  Αυτό δε, είναι ένα ακόμη λάθος στην σκέψη του βουλευτή.

Αν ένας χρυσαυγίτης που σπεύδει να υποστηρίξει ο Γεωργιάδης, έχει το σθένος και το θάρρος να υποστηρίξει μια υψηλής αξίας «αξία» με απεργία πείνας, σαφώς και η κοινωνία θα πρέπει να ενδιαφερθεί και να σκύψει στο θέμα. Όμως, για την ώρα, όλοι τους το μόνο που κάνουν είναι να διαμαρτύρονται, να γκρινιάζουν και να βρίζουν την Δημοκρατία που τους δίνει  την δυνατότητα να τα κάνουν όλα αυτά.
Όσο για την Ιδεολογική Ηγεμονία της Αριστεράς, στην οποία ρίχνει την ευθύνη, είναι ένα σόφισμα αντάξιο της περιορισμένης σκέψης του. Προσωποποιεί μια έννοια για να της δώσει υπόσταση και για να της ρίξει την ευθύνη της αδυναμίας εκείνων που δεν μπόρεσαν να της αντισταθούν ή να την «νικήσουν» με τους όρους του A. Γεωργιάδη.

Είμαστε η μοναδική χώρα στον κόσμο, όχι για τους λόγους που προβάλει ο Γεωργιάδης, αλλά ακριβώς για την έννοια που εμπεριέχουν οι λόγοι αυτοί. Έχει δίκιο πως οι μεταρρυθμίσεις που ήθελαν οι ξένοι να γίνουν, δεν έγιναν επειδή δεν τις ήθελε η Αριστερά, μη εννοώντας τα κόμματα της αριστεράς, αλλά τον κόσμο, τους πολίτες, έστω τις ψήφους που αντιπροσωπεύουν.

Τι προτείνει ο Γεωργιάδης ; Η κυβέρνηση να αγνοήσει τον κόσμο της αριστεράς, που είναι και περισσότερος και να λειτουργήσει δικτατορικά; Ας απαντήσει.
Θα ήταν ενδιαφέρον να μας εξηγήσει ο Γεωργιάδης τι εννοεί όταν λέει «Λαός μας» και «πραγματικό Κράτος» όχι τίποτα άλλο, αλλά για να μη λέει πως βάζουμε έννοιες στο στόμα του που δεν τις εννοεί ο ίδιος. Όλοι γνωρίζουμε τι εννοεί, αλλά για να είμαστε σίγουροι, καλά θα κάνει να τις δώσει ο ίδιος.

 
Οι Ρωμαίοι που έμειναν στην ιστορία για την παταγώδη αποτυχία τους να οργανώσουν το κράτος τους, όντως άφησαν στην ιστορία την περίφημη φράση, αλλά ακριβώς επειδή ήταν γνήσιοι δικτάτορες και δεν γνώριζαν τίποτα από δημοκρατία,  θεωρώντας τους νόμους κάτι σταθερό στους αιώνες των αιώνων, έστω και αν ήταν λάθος ή ξεπερασμένοι από την συνεχώς εξελισσόμενη πραγματικότητα. Οι νόμοι υπάρχουν επειδή παραβιάζονται. Αν δεν παραβιαζόντουσαν τότε δεν θα είχαν λόγους.

Αλήθεια γιατί αναρωτιέται ο Α. Γεωργιάδης γιατί δεν γίνονται πορείες για τον Αξαρλιάν; Είναι ίδια η περίπτωση με αυτή του  Γρηγορόπουλου, που αναφέρει; Ο Αξαρλιάν σκοτώθηκε άδικα σαφώς, δεν ήταν στόχος της 17 Νοέμβρη τα μέλη της οποίας έχουν ζητήσει επίσημα συγνώμη στο δικαστήριο και έχουν ξεκαθαρίσει πως δεν ήταν στόχος τους. Όμως, γιατί άραγε κανείς υποστηριχτής των ιδεών του A.Γεωργιάδη δεν κατέβηκε στους δρόμους για τον θάνατο του Αξαρλιάν ; Ποιος τους εμπόδισε;

Ρωτάμε : ο υποστηριχτής της δικαιοσύνης Α. Γεωργιάδης γνωρίζει ίσως ότι :
η δίκη για τον θάνατο των τριών υπαλλήλων και τον τραυματισμό άλλων 21, μετά τον εμπρησμό στο υποκαταστήματα της Σταδίου κατά τη διάρκεια επεισοδίων τον Μάιο του 2010, έκλεισε με την καταδίκη τριών εκ των τεσσάρων στελεχών της Marfin ;;

Όπως γράφτηκε στα μέσα : «Το δικαστήριο έκρινε ένοχους τον διευθύνοντα σύμβουλο της Marfin Κωνσταντίνο Βασιλακόπουλο, τον υπεύθυνο ασφαλείας του κτιρίου Εμμανουήλ Βελονάκη και τη διευθύντρια του καταστήματος Άννα Βακαλόπουλου, ενώ αθώωσε την υποδιευθύντρια του καταστήματος Αναστασία Κούκου.
Έπειτα από πολυήμερη διαδικασία, με τη σύμφωνη γνώμη της εισαγγελέως, οι τρεις κατηγορούμενοι καταδικάστηκαν σε ποινές φυλάκισης, οι δύο πρώτοι 22 ετών και η κ. Βακαλόπουλου πέντε ετών και ενός μήνα, για τις ανθρωποκτονίες από αμέλεια τριών υπαλλήλων, μεταξύ των οποίων και της εγκύου Αγγελικής Παπαθανασοπούλου, και τις σωματικές βλάβες άλλων 21 υπαλλήλων.

Το δικαστήριο δεν αναγνώρισε κανένα ελαφρυντικό στους τρεις καταδικασθέντες, ενώ έδωσε αναστέλλουσα δύναμη στην έφεση, θέτοντας όμως όρο για τους δύο πρώτους κατηγορούμενους την καταβολή, εντός 40 ημερών, χρηματικής εγγύησης 30.000 ευρώ.»

Είναι σαφές πως οι θέσεις του Α. Γεωργιάδη για το θέμα, δεν αντέχουν ακόμη και στην πιο ασθενή κριτική, που είναι η δική μου. Πόσο μάλλον, σε μια πιο λεπτομερή ανάλυση.